Hallo!
Ik ben Marian (58), getrouwd, moeder van 2 geweldige dochters en schoonzoons en een supertrotse oma van 3 heerlijke kleinkinderen.
Tweeëneenhalf jaar geleden werd er bij mij borstkanker geconstateerd. De wereld zakte toen echt onder mijn voeten vandaan.
Na de diagnose ging alles in een stroomversnelling. Twee weken na het nare bericht lag ik al op de operatietafel, voor een borstsparende operatie. De geslaagde operatie is gedaan door dokter Mencke, een wereldvrouw, echt een schat, ik had volledig vertrouwen in haar.
Toen het vervolgtraject: 21 bestralingen en hormoontherapie. Gelukkig geen chemo, al is hier wel over getwijfeld. In overleg met de oncoloog en zijn collega’s is er toen besloten om een mammaprint te maken. Na twee weken kwam dan eindelijk het verlossende woord: geen chemotherapie. In deze periode ben ik onder behandeling gekomen bij een oncoloog in het Erasmus Medisch Centrum, wat een verademing was dat zeg. Zoals je daar ontvangen en behandeld werd, chapeau!
De hormoontherapie werd gestart maar na enkele weken voelde ik me een zombie, vreselijk wat zo’n pilletje met je kan doen. Mijn gewicht schoot gigantisch in de hoogte, gewrichtspijnen, slapeloosheid, hoofdpijn/migraine, concentratieproblemen, niet uit mijn woorden kunnen komen, stemmingswisselingen, supermoe… Het was vreselijk! Na zes maanden is dan ook in overleg besloten dat ik mocht stoppen met de hormoontherapie. Overigens had ik hier wel een dubbel gevoel bij, maar ben achteraf heel blij dat we deze beslissing genomen hebben.
Al met al was ik door het hele gedoe (de diagnose kanker, de operatie, de nasleep, etc.) behoorlijk uit mijn doen en ben toen bij Margot Remie, een oncologie-psychologe, terecht gekomen. Een geweldig lieve vrouw en de gesprekken met haar hebben mij veel geholpen. Praten over wat er allemaal gebeurd is, en zeker met iemand die weet waar ze over praat, was net datgene wat ik even nodig had.
Daarnaast begonnen de fysieke problemen ook steeds meer een belemmering te worden, maar ook hier heb ik hulp in gekregen en wel via oncosport bij fysiotherapie de Lus in Zwijndrecht bij Michelle Verselveld en haar collega Judith. Deze twee fysiotherapeuten hebben mij, op mijn eigen tempo, het vertrouwen weer een beetje teruggegeven in mijn lichaam. Zij hebben mij geholpen om weer duidelijk te krijgen wat mijn grenzen zijn en dat ik me niet hoef te schamen als het een dag wat minder gaat, maar juist hoe er dan mee om te gaan. Toppers!
Vervolgens was bij mij ook het eten een drama. Ik had totaal geen eetlust, was soms gewoon te moe om te eten: ik at vaak heel weinig en heel slecht. Daarnaast was mijn gewicht nog steeds aan het toenemen, waar ik dus echt niet blij mee was (én dat is zachtjes uitgedrukt!)
En voor dit probleem ben ik bij diëtiste Ingrid Brouwer terecht gekomen.
Ik had geen idee wat me te wachten stond, maar wat een warme en gezellige vrouw is zij zeg. Ik voelde me direct op mijn gemak. We hebben samen naar een oplossing gezocht van mijn eetprobleem. Zonder moeten of diëetlijstjes, maar juist tips en ideeën waar je iets mee kan.
Ik ging met een heel goed gevoel de eerste keer haar spreekkamer uit en keek echt al weer uit naar onze volgende afspraak. Nu eet ik weer een stuk beter én mijn weegschaal is ook weer vriendelijker…
Ik kom nu nog steeds om de zoveel weken bij Ingrid en ik merk dat haar steun mij zoveel goed doet, wil haar voorlopig nog niet missen. Zij geeft me niet alleen nog steeds goed advies qua voeding maar ook net dat beetje extra energie wat ik soms goed kan gebruiken. Hartelijk dank!